il

[i:l]

1) Halk, ilat adamlar.

∙ Ol öz pukaralygyna garaman, il bähbidi bardyr öýden ýerinde janyny aýamaýardy. (B. Kerbabaýew, Aýsoltan)

∙ Iller bir eýýäm pagta gitdiler. (A. Durdyýew, Saýlanan eserler)

∙ Gülläp ösýän Türkmenistan ilinden şöhret saňa, dokuzynjy gurultaý! (Ata Salyh, Saýlanan eserler)

∙ Ýigit öýlendirilende, onuň gelniniň milletine, iline seredilmeýär. («Görogly» eposy)

∙ Il oňlasa-atyňy soý. (Nakyl)

∙ Il agzy keramat. (Nakyl)

∙ Il aglak bolsa, doňuz depä çykar. (Nakyl)

∙ Il bilen gelen-toý-da baýram. (Nakyl)

∙ Il agzyn ýygyp bolmaz, çelek agzyn- bogup. (Nakyl)

2) Ýurt, watan.

∙ Artyk ele düşmän, il aşyp bilermi? (B. Kerbabaýew, Aýgytly ädim)

◊ il bolmak — Dostlukda, parahatçylykda, gowy aragatnaşykda ýaşamak.

◊ ilden çykmak — Il arasynda dowam edýän däp-düzgünden, kada-kanundan çykyp bir iş etmek.

∙ Men ilden çykan mülhit bilen sud öňünde durmagy özüme namys bilýän. («Sowet edebiýaty» žurnaly)

◊ ile meňzeş etmek

1) Bir zady idili ýerine ýetirmek.

2) Öýli -- işiikli etmek, öýermek.

∙ Aýu, kakasy Annagulyny hem ile meňzeş edip goýbereli. (A. Durdyýew, Saýlanan eserler)